Scottish Highlands – Ireland

Σελίδες: Προηγούμενη - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 - Επόμενη

6η Ημέρα 6/7: Edinburgh – Wick (414km)

Σηκωθήκαμε και ο αστράγαλος της Antonia ήταν αρκετά καλύτερα. Σήμερα ανεβαίνουμε βόρεια στα βάθη της Σκωτίας, από την ανατολική της ακτή. Θα περάσουμε από το Inverness ωστόσο δε θα μείνουμε, θελήσαμε να κάνουμε μερικά ακόμα χιλιόμετρα και να φτάσουμε σχεδόν στο βορειότερο σημείο, λίγο κάτω από το John o’ Groats. Η πόλη της διανυκτέρευσης λέγεται Wick και επιλέχτηκε με κριτήριο το σημείο της το οποίο βολεύει χιλιομετρικά και τη σημερινή ημέρα αλλά και την αυριανή ισορροπώντας τα χιλιόμετρα ανάμεσα στις 2 αυτές μέρες, αλλά και την όψη της ο οποία μοιάζει σα να είναι από ταινία του Hitchcock.

Ξεκινάμε με βαρύ καιρό αλλά χωρίς βροχή, αποχαιρετούμε το ονειρεμένο Εδιμβούργο και σύντομα είμαστε πάνω στη γέφυρα του Εδιμβούργου που θα μας περάσει στο βόρειο τμήμα. Κλείνοντας με το Εδιμβούργο, θα έλεγα ότι είναι μια πόλη που ευχαρίστως θα επισκεπτόμουν ξανά αεροπορικώς για ένα 3ήμερο.

Για την άνοδο στο Inverness, παίρνουμε τον A9 από το Cairngorms National Park με μια μικρή παράκαμψη από το χωρίο Pitlochry, ένα από τα πλέον γραφικά χωριά της Σκωτίας, Queens View, Aviemore, και διάσχιση του Caringorms National Park. H Βορειοανατολική Σκωτία λέγεται αλλιώς και “whisky country” και πλέον μπαίνουμε στα Highlands. Το Pitlochry ήταν μικρότερο απ’ όσο το περιμέναμε, αλλά άξιζε την επίσκεψη!

Συνεχίσουμε μέσα στο εθνικό πάρκο Cairngorms σε διαδρομές που το πράσινο υπήρχε πραγματικά παντού. Δε νομίζω να είδαμε ούτε ένα κομμάτι χώματος χωρίς να είναι καλυμμένο από πράσινο. Δρόμοι στενοί, απόμακροι, πέτρινα κτίσματα παλαιάς εποχής, χωριά ξεχασμένα στη μέση του πουθενά, βλάστηση πυκνή ή χαμηλή… όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα landscape ιδανικό για να γίνει πίνακας ζωγραφικής.

Κατά το μεσημεράκι μπαίνουμε Inverness. Εκεί είχαμε και ένα ραντεβού με μία συνεργάτιδά μου από τη δουλειά που είναι από εκεί, με την οποία έχω 10 χρόνια επαγγελματικές σχέσεις και επαφή μόνο μέσω emails. Ποτέ δε συναντηθήκαμε ούτε καν είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά. Την είχα ενημερώσει ότι θα ανεβαίναμε και είχαμε κανονίσει συνάντηση σε ένα παραδοσιακό tea room στο North Kessock, βγαίνοντας από το Inverness. Και μια και μιλάμε για Inverness, μερικές από την πόλη:

Η συνάντηση με τη Hazel ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και αισθάνθηκα σα να την ήξερα, σα να μην ήταν η πρώτη μας φυσική συνάντηση. Μετά από ένα μεγάλο ευχάριστο διάλειμμα, κατά τις 15:00 ξεκινάμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας, το βορινό Wick. Θα το προσεγγίσουμε χωρίς ιδιαίτερες παρακάμψεις από το βόρειο τμήμα του Α9 που αργότερα μετονομάζεται σε Α99, που το μεγαλύτερο μέρος του είναι κατά μήκος της βόρειας θάλασσας, παραθαλάσσια. Μας έχουν μείνει γύρω στα 150km.

Και λίγο μετά τις 17:00 το Wick μας καλωσορίζει

Απ’ όλες τις πόλεις των Highlands που επισκέφτηκα, αν με ρωτούσατε να δώσω μία που να απεικονίσει την εικόνα της πόλης για έργο θρίλερ, θα ήταν το Wick. Μπορεί να είναι ο συνδυασμός του μουντού καιρού με τον βαρύ συννεφιασμένο ουρανό, η αίσθηση της μοναχικότητας προσεγγίζοντας το στη θέα της βόρειας θάλασσας, η έλλειψη ανθρώπων στην πόλη (μιλάμε για ερημιά!), τα κλειστά καταστήματα… όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με το χρώμα των κατοικιών, μου έδιναν την εντύπωση ότι αυτή την πόλη ίσως να διάλεγε ο Hitchcock για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας του:

Η τελευταία φωτό απεικονίζει το ένα και μοναδικό εστιατόριο (pub) της πόλης. Ωστόσο μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ωραίο και το φαγητό ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο (που δεν το περιμέναμε). Αφού φάγαμε κάναμε και μια μεγάλη βόλτα όλη την πόλη όπου μάλλον ήμασταν οι μοναδικοί άνθρωποι που περπατούσαν εκείνο το απόγευμα της 6ης Ιουλίου του 2017 στο Wick 🙂