Scottish Highlands – Ireland

Σελίδες: Προηγούμενη - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 - Επόμενη

4η Ημέρα 4/7: Dunkerque – Manchester (550km)

Από σήμερα ανεβαίνει το ενδιαφέρον αφού ουσιαστικά η ημέρα σηματοδοτεί την είσοδό μου στην Αγγλία. Ήρθε η ώρα να οδηγήσω αριστερά! Από τον ενθουσιασμό μου και σε συνδυασμό που κοιμήθηκα χθες αρκετά νωρίς, ξύπνησα από τις 5:30! Ουσιαστικά αρχικά έχω να οδηγήσω 50km μέχρι το Calais απ όπου θα μπω στο Eurotunnel που υποθαλάσσια θα με μεταφέρει στην Αγγλία, στο Folkstone. Το Eurotunnel ήταν άλλο ένα από τα στοιχεία του ταξιδιού αυτού που είχα μεγάλη περιέργεια να δω. Επίσης στο Manchester σήμερα θα συναντήσω την Antonia η οποία έρχεται αεροπορικώς με την πρωινή πτήση της Aegean.

Χωρίς πολλά-πολλά, με έναν σκέτο καφέ, 6:00 το πρωί ήμουν στον δρόμο για Calais. Ερημιά και πάλι, καιρός καλός με αραιή συννεφιά. Σε λιγότερο από ώρα ήμουν στο Eurotunnel, και λόγω της ώρας κι εκεί σχεδόν μόνος.

To Eurotunnel αποτελεί την εναλλακτική για το πέρασμα της θάλασσας Μάγχης Γαλλία – Αγγλία, αντί με καράβι, μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας με βαγόνι που δέχεται οχήματα. Πρόκειται για εντυπωσιακό έργο. Ο χρόνος μετάβασης είναι μόλις 35 λεπτά έναντι των 90 λεπτών που κάνει το καράβι. Το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι 50€ αν γίνει η κράτηση online, ή 140€ αν δεν έχει γίνει κράτηση (σε φυσικό ταμείο). Πολύ ωραίο σύστημα προκειμένου να περιορίσουν έξοδα από φυσικό προσωπικό. Με την κράτηση σου δίδεται επίσης η δυνατότητα χρήσης έως και 2 ώρες πριν την ώρα κράτησης, και έως και 2 ώρες μετά την ώρα κράτησης. Υπάρχει δηλαδή ένα τετράωρο ευελιξίας προκειμένου ο οδηγός να υπολογίσει τους χρόνους του.

Κατευθύνομαι στη λωρίδα που μου υπέδειξαν προκειμένου να επιβιβαστώ και εκεί συναντώ μια μηχανή με αγγλικές πινακίδες, που είχα δει ξανά, βγαίνοντας από το καράβι στην Ancona. Σταματώ ακριβώς από πίσω του και τον ρωτάω:

– Μήπως ήσουν προχθές στο πλοίο από Ελλάδα για Ancona;
– Ναι! (μου απαντάει)

Είναι ο Simon, ο οποίος δούλευε σε ναυτιλιακή στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια, είχε κατεβάσει τη μηχανή του και τώρα έληξε το συμβόλαιό του και επιστρέφει τη μηχανή του πίσω στην πατρίδα του. Πιάσαμε την κουβέντα και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα έξω και μέσα στο Eurotunnel 🙂

Η πόρτα του βαγονιού ανοίγει και πατάω πλέον βρετανικό έδαφος. Τοποθετούμαι στην αριστερή λωρίδα και ακολουθώ τους μπροστινούς μου. Είχα την περιέργεια όπως όλοι άλλωστε που πέρασαν από αυτή τη θέση, πως θα ανταποκριθώ στο θέμα της οδήγησης από αριστερά. Τελικά δεν ήταν τίποτα. Στην αρχή ακολουθείς τη μάζα, στα πρώτα roundabouts (κυκλικούς κόμβους) προσέχεις γιατί μπαίνεις από αριστερά με τη φορά του ρολογιού, και αυτό είναι. Περισσότερο θα έλεγα θέλει προσοχή σε σημεία εκτός κίνησης, μέσα σε πόλεις, που μπορεί μια στιγμή να χαθεί η συγκέντρωση και να μπει κανείς από λάθος σε κάποιο στενό στη δεξιά μεριά.

Είμαι πλέον στον M20 και από τον ενθουσιασμό μου που βλέπω το αντίθετο ρεύμα να έρχεται από τα δεξιά γελάω μόνος μου μέσα στο κράνος. Αν και ακόμα δεν είμαι Σκωτία, από αυτή τη στιγμή αρχίζω να ζω το όνειρο, και μόνο που ξέρω ότι πλέον κυλώ σε βρετανικό έδαφος!

Ο καιρός ανοιχτός, λιακάδα, θερμοκρασίες κοντά στους 20 βαθμούς, οδηγώ ακόμα με τα καλοκαιρινά γάντια. Σχετικά με τα βενζινάδικα, άργησα λίγο να αντιληφθώ ότι δεν είναι εμφανή πάνω στον αυτοκινητόδρομο, αλλά πρέπει να κάνει ο οδηγός μια μικρή παράκαμψη, ακολουθώντας πινακίδες με σήμανση “Services”.

Με είχαν προειδοποιήσει οι φίλοι για την κίνηση που θα συναντούσα έξω από το Λονδίνο, από το νότιο σημείο του M25 μέχρι το βόρειό του σημείο. Πράγματι η κίνηση σε όλη αυτή την απόσταση των 70 περίπου χιλιομέτρων ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, και αν και αυτοκινητόδρομος, κάποιες φορές οι ταχύτητες έπεφταν στα 50 km/h. Ωστόσο η ροή δεν κόβονταν. Κάποια στιγμή μπαίνοντας στον Μ6 ο καιρός βάρυνε, ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα αλλά χωρίς βροχή.

Ένα άλλο στοιχείο, παρατήρησα αρχικά ότι οι οδηγοί μοτοσυκλέτας δε χαιρετούν όπως σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αρχικά απόρησα αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι είναι λόγο της οδήγησης “ανάποδα” όπου το χέρι που χαιρετά είναι το δεξί, το οποίο είναι κατειλημμένο από το γκριπ του γκαζιού, οπότε ο χαιρετισμός είναι ένα νεύμα με το κεφάλι.

Χωρίς να το καταλάβω, από τον ενθουσιασμό της οδήγησης αριστερά, από την αίσθηση του ότι πλησιάζω σε αυτό που ονειρευόμουν ολόκληρο το χειμώνα που πέρασε, μπαίνω στο Manchester νωρίτερα από τις 12:00 το μεσημέρι.

Την ίδια ώρα μόλις είχε φτάσει και η Antonia στο ξενοδοχείο και με περίμενε έξω από αυτό.

Η μηχανή μπήκε στο πάρκινγκ, κάναμε check-in και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Manchester. Είχαμε όλη την ημέρα στη διάθεσή μας να το περπατήσουμε και πραγματικά θα πρέπει να περπατήσαμε πάνω από 8km, μπορώ να πω ότι το γυρίσαμε όλο.

Και η πρώτη μας επίσκεψη σε παραδοσιακή αγγλική PUB, που τρως το παλαιού τύπου burger ή τα κλασικά fish n chips με 1 pine μπίρα είναι πλέον γεγονός 🙂

Η ημέρα αυτή έκλεισε με τα καλύτερα συναισθήματα. Έχω διανύσει όλη την Ευρώπη, είμαι στην Αγγλία, δεν αντιμετώπισα μέχρι στιγμής την παραμικρή δυσκολία, ο καιρός μου έχει κάνει μέχρι στιγμής όλα τα χατίρια και από αύριο αρχίσουν τα ακόμα πιο ωραία, η είσοδος στη Σκωτία.