Scottish Highlands – Ireland

Σελίδες: Προηγούμενη - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 - Επόμενη

16η Ημέρα 16/7 Κυριακή: Manchester – Brugge (550km)

Ξύπνησα νωρίτερα από τον προγραμματισμένο χρόνο αφύπνισης, πριν ακόμα καλά-καλά χαράξει. Κοιτάω από το παράθυρο, όλα μούσκεμα, ψιλή βροχούλα, πολύ βαρύς και σκοτεινός ουρανός, μόλις ξημέρωνε. Το δωμάτιο είχε εσπρεσιέρα, οπότε πίνω έναν διπλό εσπρέσο κάνω κι ένα ντους και ετοιμάζομαι για την αναχώρησή μου. Μία από τις ομορφότερες πόλεις τις Ευρώπης, η Brugge, με περιμένει σήμερα, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO που τα περισσότερα ταξιδιωτικά τη χαρακτηρίζουν ως “Μαγεία και παραμύθι”. Αν και ξεκίνησα με βροχή, σε λιγότερο από μία ώρα βγάζω τα αδιάβροχα και ο καιρός άρχισε να ανοίγει.

Λόγω του ότι είναι Κυριακή και εμπορική κίνηση δεν υφίσταται περνάω όλο τον κόμβο του Λονδίνου από το βόρειο μέχρι το νότιο κομμάτι του Μ25 πολύ γρηγορότερα απ ότι όταν ερχόμουν. Στην παρακάτω φωτό η γέφυρα Queen Elizabeth II στον M25 που περνά πάνω από τον ποταμό Τάμεση.

Με κάποιες στάσεις για καφέ και βενζίνα, φτάνω στο Eurotunnel 2 ώρες νωρίτερα απ’ ότι αρχικά είχα προγραμματίσει. Kαλύτερα σκέφτομαι, θα έχω περισσότερο χρόνο στην Brugge. Αν και ο αριθμός των οχημάτων προς το Καλαί ήταν πολύ μεγάλος, η απίστευτη οργάνωση κινούσε όλο αυτό το πλήθος χωρίς κολλήματα και καθυστερήσεις. Κινούμαι αργά και σταθερά βάσει της σήμανσης, με κατεύθυνση προς το βαγόνι που θα με περάσει υποθαλάσσια στη Γαλλία. Αισθάνομαι παράξενα που ουσιαστικά αποχαιρετώ την Αγγλία. Τελευταία μου μέτρα οδήγησης αριστερά, σε λίγο μπαίνω και πάλι στα “γνωστά μονοπάτια” της συνήθειας με την οδήγηση δεξιά.

Αν και μέσα στο βαγόνι δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι με μοτοσυκλέτα, δεν πιάσαμε τη συζήτηση. Παρόλα αυτά τα 35 λεπτά μπορώ να πω πως πέρασαν γρήγορα, ούτε που το κατάλαβα για πότε φτάσαμε απέναντι στο Καλαί. Είμαι πλέον σε γαλλικό έδαφος.

Σε αυτό το σημείο, ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα, ένιωσα σα να βρέθηκα ξαφνικά πολύ κοντά στο σπίτι μου, αν και ήξερα σαφώς ότι απείχα 3000km. Το ίδιο συναίσθημα ένιωσα όταν επέστρεφα από τη Φινλανδία και το καράβι με πέρασε απέναντι στο Τάλλιν. Έχει να κάνει προφανώς με τη θεωρία της σχετικότητας.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα αποχαιρετώ τη Γαλλία (για λίγο) και μπαίνω πλέον στο Βέλγιο.

Είναι κάποιες πόλεις στην Ευρώπη που έχω επισημάνει εδώ και κάποια χρόνια, που θα ήθελα να δω και που δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία. Δύο από αυτές είναι η Μπρυζ που θα επισκεφτώ σήμερα και το Κολμάρ που είναι ο αυριανός μου προορισμός. Ο λόγος που τις έβαλα και τις δύο στην επιστροφή είναι λόγος στρατηγικής της ψυχολογίας. Στο ανέβασμα, συνήθως η ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτερη, οδεύουμε προς τον στόχο, το όνειρο, αυτό που ετοιμάζουμε μήνες πριν, και σε συνδυασμό με το ότι είμαστε ξεκούραστοι, είναι πολύ ευκολότερο να διατηρήσουμε σε υψηλά επίπεδα τη θετική ενέργεια. Στην επιστροφή, ο στόχος έχει επιτευχθεί, το όνειρο έγινε πραγματικότητα, και η ιδέα ότι τελειώνει αυτό που τόσο προσμονούσαμε, ρίχνει από λίγο ως πολύ τα επίπεδα του ενδιαφέροντος. Έτσι λοιπόν, η επιστροφή χρειάζεται κάποιες “ενέσεις” να την τονώσουν λιγάκι ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον υψηλά μέχρι και την τελευταία στιγμή ιδανικά. Γι αυτό κι εγώ επέλεξα να βάλω αυτές τις δύο πόλεις που χρόνια ήθελα να δω, στον γυρισμό.

Αρκετά νωρίς το μεσημέρι, μπαίνω στην πολυπόθητη Brugge 🙂

Μπαίνοντας στην πόλη, πριν ακόμα φτάσω στο ξενοδοχείο, παθαίνω πλάκα! Μεσαιωνικό παραμύθι! Φτάνω στο ξενοδοχείο το οποίο είναι σε κτίριο παλαιότητας κάποιων αιώνων. Το δωμάτιο απ αυτά με το ξύλινο πάτωμα που πατάς και τρίζει ολόκληρο. Όλα τα έπιπλα παλαιά, ντουλάπα ξύλινη που μια παρόμοια είχε η γιαγιά μου. Ωραίο σκηνικό. Άφησα τη μηχανή σε ένα υπόγειο δημόσιο κλειστό πάρκινγκ στα 50 μέτρα από το ξενοδοχείο, μπάνιο και έξω. Πλέον οι θερμοκρασία δεν έχει σχέση με αυτές της Αγγλίας. Εδώ είναι κανονικά καλοκαίρι 🙂 Προχωρώ στα δρομάκια της πόλης, και κάθε βήμα με εντυπωσιάζει ολοένα και περισσότερο. Εδώ πρέπει να γεννήθηκε το “Μια φορά κι έναν καιρό”.

Η καληνύχτα στην Μπρυζ έχει άρωμα σοκολάτας 🙂