Scottish Highlands – Ireland

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 - Επόμενη

Η Προετοιμασία

Η ιδέα υπήρχε και ωρίμαζε αρκετό καιρό πριν, αλλά ουσιαστικά η απόφαση πάρθηκε αμέσως με το γυρισμό από το περσινό ταξίδι στη Νορβηγία, το οποίο βέβαια έθεσε τα standards πολύ ψηλά. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν υπάρχει στην Ευρώπη άλλος προορισμός / διαδρομή που στο σύνολο να μπορεί να δώσει τέτοια ευχαρίστηση όπως αυτή της Νορβηγίας… Τέλος Αυγούστου του 2016 λοιπόν, πάρθηκε η απόφαση για το UK road trip στα μυθικά τοπία της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, και σε συνδυασμό με την αλλαγή της μοτοσυκλέτας το συναίσθημα της προσμονής άρχισε να γίνεται εντονότερο.

Σιγά-σιγά έκανα τη συλλογή των πληροφοριών και οι τελικές διαδρομές ήταν πλέον έτοιμες από τις αρχές του χειμώνα. Αυτές οι ώρες αργά το βράδυ που όλοι κοιμούνται και είμαι μόνος μπροστά στον υπολογιστή, στην απόλυτη ησυχία, συλλέγοντας πληροφορίες και φτιάχνοντας τις διαδρομές, είναι από τις ποιο όμορφες στιγμές του χειμώνα, άλλωστε πάντα υποστήριζα ότι η μισή χαρά του ταξιδιού είναι η προετοιμασία.

Για άλλη μια φορά, μέσα Ιανουαρίου κάνω τις αγορές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων προκειμένου να επωφεληθώ των εκπτώσεων early booking αλλά και προκειμένου να αισθανθώ πιο κοντά στην υλοποίηση, και άρχισα και το κλείσιμο των καταλυμάτων.

Η Παρέα

Το αρχικό πλάνο ήταν να ακολουθήσει η Antonia μόνο το βόρειο μέρος του ταξιδιού, ερχόμενη αεροπορικώς στο Manchester και με επιστροφή πάλι αεροπορικώς από το Manchester. Είχα λοιπόν να πάρω την απόφαση αν θα ήθελα παρέα για τα 4700km (από τα συνολικά 8500km), στις 4 ημέρες που θα ανέβαινα την Ευρώπη από Αθήνα στο Manchester, και επίσης στις άλλες 4 ημέρες του γυρισμού από Manchester –> Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου μοναχικό τύπο, κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα moto road trip, τόσο περισσότερο κλίνω στο “μόνος μου”. Δε λέω, είναι ωραίο να μοιράζεσαι με έναν καλό φίλο τις ωραίες στιγμές του δρόμου, να τα συζητάς το βράδυ στο εστιατόριο την ώρα που πίνεις την μπίρα, αλλά απ’ την άλλη, αυτή η ελευθερία του να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, χωρίς να χρειάζεται να κανονίσεις τίποτα, χωρίς περαιτέρω συνεννοήσεις, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα! Τι ώρα θα φύγουμε, πότε θα κάνουμε στάση, πόση ώρα θα είναι η στάση, που θα κάτσουμε για φαγητό… όλα αυτά τα ερωτήματα όταν δεν υπάρχουν, το ταξίδι απελευθερώνεται. Έτσι λοιπόν, με όλες αυτές τις σκέψεις είχα αποφασίσει ότι ο μόνος άνθρωπος που θα δεχόμουν αυτή τη φορά να συνταξιδέψω θα ήταν ο Νίκος, που κάναμε πέρσι μαζί τη Νορβηγία και περάσαμε εξαιρετικά και συνεννοούμασταν στο 100% χωρίς προσπάθεια. Από την αρχή, είχαμε συζητήσει το θέμα με την Antonia και είχαμε πει ότι αν δεν μπορέσει ο Νίκος, δε παίρνουμε κανέναν άλλον, ανεβαίνω και κατεβαίνω την Ευρώπη μόνος και μονός, και κάνουμε τη Σκωτία και Ιρλανδία με την Antonia δικάβαλο, χωρίς “συνοδείες”. Τελικά ο Νίκος δεν μπόρεσε να ακολουθήσει οπότε το πλάνο έκλεισε με 1 μόνο μοτοσυκλέτα. Αν και δεν ήμουν 100% σίγουρος αν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ τη μοναχικότητα στη διάσχιση της Ευρώπης για 4700km, κρατάω μια κουβέντα ενός φίλου, που όπως κάπου είχα διαβάσει, είπε: “Είναι άλλη φάση το μοναχικό ταξίδι, αλλά ίσως πληρώσεις το τίμημα. Ποιο είναι το τίμημα; Αν σου αρέσει, περάσεις καλά και συνηθίσεις αυτή τη μοναχικότητα, δύσκολα θα βρεις παρέα αργότερα για κάποιο επόμενο…” Για να δούμε λοιπόν…

Η “Τελική Ευθεία”

Το ‘χω αυτό στον χαρακτήρα μου, όταν μου καρφώνεται κάτι, μου ρουφάει όλο μου το είναι και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου με τίποτα. Είμαι στον τελευταίο μήνα, και το μυαλό μου είναι κολλημένο στα Highlands. Με ζώνουν τα φίδια όπως κάθε φορά όταν πλησιάζει η υλοποίηση ενός ταξιδιού, με τρώνε οι ανησυχίες μήπως κάτι στραβώσει και μου ανατρέψει τα πλάνα.

Είμαι πλέον έτοιμος, service, αλλαγή ελαστικών, πράσινη κάρτα, έχω τις τελικές διαδρομές περασμένες στο GPS και απλά περιμένω… περιμένω με την ευχή να μη βρεθεί εμπόδιο μπροστά μου και να έρθει η πολυπόθητη στιγμή της εκκίνησης.