Σελίδες: Προηγούμενη - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 - Επόμενη
13η Ημέρα 13/7: Alta – Nordkapp (240km)
Ξύπνησα αναστατωμένος και είδα τον καιρό βαρύ από το παράθυρό μου. Δεν ξέρω αν ήταν ο καιρός που αισθανόμουν αυτή την αναστάτωση, αν ήταν που έφτανα στον προορισμό μου, αν ήταν που από αύριο θα έμπαινα στη διαδικασία της επιστροφής. Κάτι με έτρωγε όμως…
Ο καιρός ήταν βαρύς, δεν έβρεχε αλλά ο ουρανός ήταν καλυμμένος όλος με βαριά νέφωση και αρκετά χαμηλά. Μόνο 240km μας χώριζαν από το βορειότερο ακρωτήρι της ηπείρου μας. Ετοιμαστήκαμε σβέλτα και ξεκινήσαμε για αυτό τον βράχο που τόσες νύχτες ονειρεύτηκα όλον τον χειμώνα που πέρασε.
=================
Ο καιρός βάραινε όσο πηγαίναμε
===============
Το τοπίο από δω και πάνω γίνεται άγονο και σεληνιακό. Είναι ένα παράξενο φαινόμενο, μου θύμισε αλπικό λιβάδι αλλά ήμασταν στην επιφάνεια της θάλασσας. Με είχε πιάσει πια ανυπομονησία να φτάσω. Ήθελα να βρεθώ στον βράχο το συντομότερο, τόσο που ομολογώ ότι σήμερα δεν μπόρεσα να απολαύσω στο 100% την ομορφιά της διαδρομής. Για τα όρια… σήμερα… άστο καλύτερα…
=============
Η θερμοκρασία ήταν στους 10-12 βαθμούς και ο καιρός ήταν ένα βήμα από τη βροχή. Μάλιστα σε κάποια σημεία η άσφαλτος ήταν μισοβρεμμένη που σημαίνει ότι είχε βρέχει λίγο πριν περάσουμε εμείς.
==============
H μισή διαδρομή καλύφτηκε πολύ γρήγορα
και πιάνουμε το τελευταίο κομμάτι με τη θάλασσα στα δεξιά, που αυτό κι αν ήταν μαγικό…
=========================
Η ομορφιά συνεχίζεται αμείωτα και πλέον ο αριθμός των μοτοσικλετών που συναντούμε πληθαίνει.
Εδώ το τελευταίο υποθαλάσσιο τούνελ πριν το Nordkapp.
=====================
Δεν είχα διάθεση για ομιλία, έβλεπα και προσπαθούσα να αισθανθώ κάθε πληροφορία που περνούσε από τη ματιά μου.
===================
Και επιτέλους, η πολυπόθητη ταμπέλα κάνει την εμφάνισή της, ναι!
==================
Ο καιρός χειροτέρευε, και ξαφνικά περί τα 10 χιλιόμετρα από τον βράχο, πέφτει ομίχλη!
Η ομίχλη όλο και πύκνωνε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όχι, λέω, έχει γούστο να μη δούμε τίποτα. Τον ήλιο του μεσονυκτίου τον είχα ξεγράψει από χθες που είδα τα προγνωστικά αλλά και από το πρωί που είδα ζωντανά την κατάσταση. Δε με πολυένοιαζε ο ήλιος. Αυτό που ήθελα όμως ήταν να έχω εικόνα του σημείο, να έχω ορατότητα, να ατενίσω τον αρκτικό ωκεανό, να δω πως είναι το περιβάλλον.
===================
Μέχρι που 2-3 χιλιόμετρα πριν το τέλος του δρόμου, πλέον δε βλέπαμε τη μύτη μας!!!
===================
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όχι έλεγα, είναι ακόμα νωρίς, έχουμε μπροστά μας όλη τη μέρα, δεν μπορεί, που θα πάει θα ανοίξει έστω λίγο να δούμε το τοπίο.
Παρκάρουμε στο πάρκιν τις μηχανές, φανταστείτε ότι μετά βίας βρήκαμε το πάρκιν, δε φαίνονταν τίποτα, και μπήκαμε στο κτίριο.
Βγαίνω έξω από την πίσω μεριά, από τη βόρεια μεριά, ομίχλη που δεν έβλεπες ούτε τη σφαίρα.
====================
Μπήκαμε μέσα στο κτίριο, μέχρι λέω να το κάνουμε μια γύρα, να το εξερευνήσουμε, να πιούμε κι ένα καφέ, να ανασυντάξουμε και την ψυχολογία μας, θα έχει σπάσει η ομίχλη. Εκεί έστειλα κι ένα msg στον φίλο μου τον Μερκούρη και μου έβαλε την ψυχολογία μου στη θέση της. Πως; Απλά μου θύμισε το σημαντικότερο θέμα, “που βρίσκομαι”.
Όντως, μετά από καμία ώρα η ομίχλη άρχισε να σπάει. Επιτέλους!!! Βγαίνουμε για την πολυσυζητημένη και πολύφωτογραφισμένη υδρόγειο.
ΝΑΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!!! 🙂
Τα συναισθήματα πολύ έντονα, πολύ όμως. Αφού μείναμε για ώρα έξω εκεί γύρω στη σφαίρα, με περιορισμένη σαφώς ορατότητα, επιστρέψαμε και πάλι μέσα στο κτίριο γιατί άρχισε ένα ψιλόβροχο. Ήξερα ότι δεν έχει νόημα με τέτοιο καιρό να επιστρέψουμε το βράδυ. Τον ήλιο τον ξεχνάμε. Ήξερα ότι η ορατότητά μου στα παγωμένα νερά του αρκτικού ωκεανού δεν ήταν χιλιόμετρα. Όμως σε εκείνο το σημείο, το ζητούμενο δεν είναι το πόσο μακριά μπορείς να δεις, αλλά το ένα και μοναδικό:
“Πού βρίσκομαι!!!”
Μάλιστα. Είναι το συναίσθημα του που βρίσκομαι, το δέος της αίσθησης του “βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου”. Η ικανοποίηση του ότι τα καταφέραμε. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν κάναμε κανένα κατόρθωμα, δεν πρόκειται για τη διάσχιση της Αφρικής, δεν κάναμε τίποτα δύσκολο. Όμως αυτό που κάναμε, το προετοιμάσαμε με μεγάλη αγάπη έναν ολόκληρο χειμώνα, το ονειρευτήκαμε, το οργανώσαμε σωστά, το δουλέψαμε, επεξεργαστήκαμε με ζήλο και ατελείωτη διάθεση όλη τη διαθέσιμη πληροφορία, μέρα με τη μέρα, στερηθήκαμε για να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υλοποίηση χρήματα, κουραστήκαμε για να εξασφαλίσουμε τις 22 ημέρες απουσίας από τη δουλειά, και ναι, για έναν ταξιδευτή που μπορεί να αισθάνεται όλα τα παραπάνω, είναι το δικό του “προσωπικό κατόρθωμα”, με την έννοια φυσικά που το περιέγραψα.
Έχω διαβάσει διάφορες απόψεις σχετικά με τη σημαντικότητα αυτού του προορισμού, του Nordkapp. Μερικοί τον απαξιώνουν, θεωρούν ότι δεν έχει καμία αξία και ότι είναι απλά ένα πολυδιαφημισμένο project. Εντάξει, μπορεί να είναι εν μέρει υπερτιμημένος ο βράχος αλλά σε καμία περίπτωση δε θα δεχτώ ότι μπορεί ο ταξιδιώτης να τον απαξιώσει. Όταν έχεις κάνει τόσα χιλιόμετρα για να τον δεις, όταν έχεις ζήσει τόσες στιγμές αξέχαστες μέχρι εκεί, δεν μπορώ να δεχτώ ότι δε θα σου δώσει συγκίνηση να πατήσεις με τις δύο σου πολυαγαπημένες ρόδες σε αυτό το σημείο που σε θέτει στη άκρη της ηπείρου.
Έχω μάθει γενικά να μην υποτιμώ και να μην βλέπω τα πράματα με “τη μύτη ψηλά”. Και σε αυτό το ταξίδι, οι ευθείες της Γερμανίας μου θύμισαν το “μην υποτιμάς ποτέ” για άλλη μια φορά. Ακριβώς, οι ατέλειωτες βαρετές κατά τ’άλλα ευθείες του αυτοκινητοδρόμου, δε μου φάνηκαν καθόλου βαρετές, γιατί ήταν αυτές που θα με πήγαιναν στο όνειρο, στη Νορβηγία. Έτσι και ο βράχος, αυτός ο βράχος που λέγεται Nordkapp, δεν είναι ένας τυχαίος βράχος, είναι ο βράχος που όλο το χειμώνα ονειρευόμουν να πατήσω, είναι η άκρη της Ευρώπης και είναι ο βράχος που με γέμισε με πολύ μα πολύ έντονα συναισθήματα, ακόμα κι αν οι συνθήκες την ημέρα της επίσκεψής μου δεν ήταν ιδανικές, συναισθήματα τόσο όμορφα, που εύχομαι από καρδιάς σε όλους σας να ζήσετε έστω μία φορά κάποιες τέτοιες στιγμές.
Ο στόχος είχε πλέον επιτευχθεί.
Ποιος ήταν όμως ο στόχος; Να φτάσουμε στο Nordkapp ή να απολαύσουμε τη διαδρομή και τις ομορφιές της; Και τα δύο. Σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι θέλω να τα βλέπω όλα σφαιρικά, να μπαίνω μέσα σ’ όλα, να μην βάζω καλούπια, να αποδεσμεύομαι από τα κολλήματα, να μπορώ να πλησιάσω στην απόλυτη απόλαυση χωρίς να υποτιμώ τίποτα. Και το να βρεθείς στο Nordkapp, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Από το Nordkapp λοιπόν, με αγάπη και σεβασμό, προς κάθε εμπειρία που μας προσφέρει το κάθε ταξίδι που έχουμε την τύχη να υλοποιήσουμε 🙂
=============================
Η επιστροφή στο δωμάτιο ήταν σε ένα χωριουδάκι στα περίπου 20km από το ακρωτήρι. Κατέβασα τα πράματα, έκανα ένα μπάνιο. Αισθάνθηκα τέτοια ηρεμία που χρόνια έχω να αισθανθώ έτσι. Σα να άδειασα από μέσα μου πράμα πολύ. Ήμουν σαν ημι-υπνωτισμένος, χωρίς να είμαι καθόλου κουρασμένος, ένιωθα μέσα μου την αίσθηση της απόλυτης ηρεμίας. Η ένταση των τελευταίων 2 ημερών, για να μην πω των τελευταίων 2 εβδομάδων, εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε η απόλυτη ηρεμία.
Honningsvåg: ένα χωριό σκέτη ζωγραφιά. Δεν είναι μόνο το σημείο που βρίσκεται, αλλά η όλη του δομή. Ψαροχώρι, με εικόνες που χαράζουν τη μνήμη βαθιά. Απολαύστε το.
============================
Οι αγαπημένες μου 2 ρόδες που με ταξίδεψαν έως εδώ, στο βορειότερο σημείο της ηπείρου μας.
===========================
SigmaWeb.gr – να ναι καλά, ήταν η οικονομική μας βοήθεια να υλοποιήσουμε αυτό το ταξίδι.
Σελίδες: Προηγούμενη - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 - Επόμενη
Πραγματικά δεν έχω λόγια..! Σχεδιάζω να πάω στην Νορβηγία και ειδικά στο Nordkapp αυτό το καλοκαίρι. Τυχαία έψαχνα πληροφορίες στο διαδίκτυο και είδα το άρθρο σου! Με καθήλωσε και με έκανε να νιώθω πώς είμαι ήδη εκεί! Με έπιασε ανατριχιλα όταν σκέφτηκες στο Βόρειο Ακρωτήρι “Πού βρίσκομαι!” Με βοήθησες πολύ με αυτό επειδή διάβαζα συνεχώς ότι η ομίχλη μπορεί να σου στερήσει πολλή θέα και σίγουρα τον ήλιο του μεσονυκτίου. Το σημαντικό όμως είναι να αισθανθείς πού βρίσκεσαι! Μπράβο σου για το υπέροχο ταξίδι σου και τον τρόπο που το περιγράφεις! Σε ζηλεύω! Μακάρι να μπορούσα να το έκανα κι εγώ αυτό! Συνέχισε!
Μαίρη, σ ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια και πιάνομαι από μία σου κουβέντα, το “Σε ζηλεύω! Μακάρι να μπορούσα να το έκανα κι εγώ αυτό!”, που δείχνει πόσο το θέλεις, και πιστεύω βαθιά στο όταν κάτι κάποιος το θέλει πολύ, μπορεί να γίνει!!! Σου εύχομαι λοιπόν να έρθει η δική σου στιγμή και όλα αυτά που ένιωσες διαβάζοντας, να τα βιώσεις, με πολλαπλή ένταση, και να σου μείνουν για πάντα αξέχαστα.
εξαιρετικο αρθρο… Αν και ακομα ειμαστε στα σπαργανα για την πραγματοποιηση του ονειρου, μας εδωσες κινητρο να επισπευσουμε τισ διαδικασιες και να αντιπαρερθουμε τισ δυσκολιες που δεν ειναι και λιγες μιας και ειμαστε τελειως ανοργανωτοι…. Αναρωτιεμαι αν μπορουμε να ερθουμε σε επαφη για την διευκρινηση αποριων…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και καλα ταξιδια
Σ ευχαριστώ Γιώργο, εύχομαι με το καλό να κάνετε το ταξίδι, και θα δεις ότι θα σου μείνει αξέχαστο. Φυσικά και μπορούμε να μιλήσουμε, συγκέτρωσε τις απορίες σου και στείλε μου το τηλ σου από το φόρμα επικοινωνίας στο https://www.stratosvougas.com/contact/ και θα σε καλέσω να τα πούμε.
Έχω ξεκινήσει και σε διαβάζω τώρα..Έχω ενθουσιαστεί, κι είμαι ακόμη στην εκκίνηση !! Συγχαρητήρια για τη γραφή, την αφήγηση. Σκέφτομαι να το κάνω το προσεχές καλοκαίρι και “μου είσαι” πολύτιμος συμβουλάτορας.
Ευχαριστώ για τα ευγενικά σου σχόλια Γιάννη, και χαίρομαι που σε κάνω να επιθυμείς να το υλοποιήσεις. Σου εύχομαι ολόψυχα να μη σου σταματήσει ο κορονοϊός τα πλάνα και να το υλοποιήσεις με απόλυτη επιτυχία!
Ευχαριστώ !!! Ελπίζω ως τον Ιούλιο να έχουμε ξεμπλέξει.. Με εμβόλια κλπ. Αν εχεις messenger στείλτο μου στο E-mail αν θες, γιατί ίσως χρειαστεί να σου κάνω εν καιρώ κάποιες ερωτήσεις. To 2019 μέσω Oresund πήγαμε Στοκχόλμη- πλοίο- Ελσίνκι-πλοίο- Ταλίν κι από κει, κάτω 😉
Γιάννη εάν θες στείλε εδώ
Dimitrios.andreou77@gmail.com
Γιάννη καλησπερα . Διαβάζω κ εγώ με την σειρά μου κ έχω κ εγώ ενθουσιαστεί . Έχω διαβάσει κ αλλά . Θέλω κ εγώ να το κάνω φέτος το καλοκαίρι αλλά δεν έχω παρέα . Εάν θες μου στέλνεις ένα μην μπας κ τα βρούμε να πάμε μαζί .
Dimitrios.andreou77gmail.com
Στρατό δεν έχω λόγια συγχαρητήρια
Συγχαρητήρια είσαι ένας υπέροχος ταξιδιωτικός συγγραφέας που έμεινα άναυδος με το γραπτό σου λόγο.
Ευχαριστώ για τα ευγενικά σου σχόλια Γιάννη, χαίρομαι που σου άρεσε η περιγραφή.
Γρηγόρη με ταξίδεψες σου εύχομαι ολόψυχα και άλλα τέτοια ταξίδια ένιωσα τη χαρά σου και ενθουσιάστηκα μαζί σου να είσαι πάντα καλά
Φίλε Στράτο γεια.
Με λένε Νίκο και είναι ένας από τους αναγνώστες των περιπετειών που ανάρτησες στο διαδίκτυο ως Moto Adventures.
Ο τρόπος που γράφεις και που περιγράφεις τις διαδρομές σου, με έκανε και μένα να ταξιδεύω μαζί σας.
Οι πληροφορίες για το ταξίδι στο Nordkapp με βοήθησαν στο να οργανώσω και το δικό μου ταξίδι προς τα εκεί, το οποίο και πραγματοποίησα τον Αύγουστο του 18.
Εφέτος το καλοκαίρι γύρισα την βόρεια Ιταλία και Ελβετία.
Τώρα που χειμώνιασε χαζεύω στους χάρτες σκεπτόμενος το επόμενο ταξίδι (ίσως Ισπανία – Πυρηναία) και ως πρώτο βήμα έψαξα να βρω αν έχεις κάνει κάτι ανάλογο. Δε βρήκα όμως κάποια άλλη ανάρτηση σου (ελπίζω κάτι νέο να ετοιμάζεις).
Εύχομαι να είσαι καλά.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Νίκος Μπένος
Φίλε Νίκο, σ ευχαριστώ για το σχόλιό σου, χαίρομαι ιδιαίτερα που έκανες κι εσύ αυτό το μαγευτικό ταξίδι! Πλάνα για το μέλλον… κάτι ετοιμάζω… προς Αφρική μεριά 🙂
καλησπέρα ! έχω διαβάσει το ταξιδιωτικό και έχω τρελαθεί για ένα τέτοιο ταξίδι. θα ήθελα να ρωτήσω μέχρι ποιο μηνα μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο ταξίδι εκτος από καλοκαίρι. Σεπτέμβριο θα ήταν δυνατό να γίνει? το καταλαβαίνω ότι όσο πιο μετά από το καλοκαίρι δυσκολεύει η διαδρομή, αλλα γίνεται ?
Καλησπέρα Σταμάτη! Απ ότι έχω πληροφορηθεί, μετά τα τέλη Αυγούστου τα δεδομένα με τον καιρό δυσκολεύουν την κατάσταση ιδιαίτερα. Καλύτερα θα ήταν να καταφέρεις να μην ξεφύγεις από το καλοκαιρινό πλαίσιο. Σου εύχομαι ολόψυχα να το πραγματοποιήσεις σύντομα!