Nordkapp – Νορβηγία

Σελίδες: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 - Επόμενη

Η Προετοιμασία

Τρία σχεδόν χρόνια είχα το Nordkapp στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άκουγα διάφορα και διάβαζα ότι σχετικό έβρισκα. Είχα συλλέξει διάφορες γνώμες και απόψεις, από “ταξίδι ζωής” μέχρι “ο πιο υπερεκτιμημένος προορισμός”… Όλες τις πληροφορίες τις έβαλα κάτω και τις επεξεργάστηκα χωρίς να υποτιμήσω τίποτα, προσπαθώντας να αποκομίσω αυτό που εγώ ζητούσα μέσα απ’ αυτές. Πίστευα ότι με την μέχρι τώρα εμπειρία μου σε μοτοταξίδια στην Ευρώπη, θα μπορούσα να καταλήξω σε σωστό συμπέρασμα. Και βέβαια με γνώμονα ότι το συμπέρασμα είναι πάνω απ όλα υποκειμενικό.

Άλλος ταξιδεύει για τον προορισμό, άλλος για τη διαδρομή. Άλλος πάει από κεντρικούς αυτοκινητόδρομους για να βγάλει km, άλλος μόνο από επαρχιακούς. Άλλος απολαμβάνει τις εικόνες της διαδρομής και άλλος απολαμβάνει το πόσο τραχύ είναι το σπυρί της ασφάλτου για να πλαγιάσει στη στροφή και πόσο θα στρίψει, άλλος αναζητεί βουνοκορφές άλλος μιναρέδες, άλλος ευχαριστιέται μόνο αν έχει χώμα και λάσπες, άλλος αποφεύγει το νεράκι που συνάντησε μπροστά του μη λερώσει τη μηχανή του… Τα δικά μου γούστα τα ήξερα, ήταν δοκιμασμένα και ήταν πλέον σχεδόν 100% σαφή. Και λέω “σχεδόν” γιατί ενώ τα έχω δοκιμάσει σε διαφορετικούς παράγοντες, ένα πράμα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο: το αν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ ένα ταξίδι, είτε με παρέα είτε μόνος!

Αρχικά υπήρξαν 3 βασικά θέματα που έπρεπε να ξεπεράσω:

• Το θέμα των πολλών ημερών: Μου ήταν αρκετά δύσκολο να λείψω 22-23 μέρες, κυρίως από τη δουλειά, αλλά και σε οικογενειακό επίπεδο. Κάποιοι πήγαν Nordkapp σε 17 ημέρες οδηγώντας σχεδόν μέρα-νύχτα και από τον κεντρικό οδικό άξονα, εγώ δε θα μπορούσα να ευχαριστηθώ έτσι, ήθελα το χρόνο μου. Με τις κατάλληλες κινήσεις ξεπεράστηκε αυτό και εξασφάλισα τις 22 μου μέρες, που θεωρούσα απαραίτητες για να δω τη Νορβηγία έτσι όπως εγώ ήθελα.
• Το οικονομικό: Ταξίδι πολλών ημερών που η επιλογή της φύσης του θα καθόριζε κατά πολύ τις οικονομικές του απαιτήσεις. Έχω κάνει όλων των ειδών τα ταξίδια. Μου αρέσει και η σκηνή υπό συνθήκες όμως. Πλέον στα 48 μου, ξέρω ότι όταν έχω οδηγήσει 800km σε επαρχιακούς ορεινούς και την επόμενη έχω να βγάλω άλλα 800, η πλάτη μου θέλει κρεβάτι και όχι σκηνή στους 5 βαθμούς υπό βροχή. Κάποτε μπορούσα, τώρα όχι. Τελικά, ξεπεράστηκε και αυτό το θέμα και εξασφάλισα τα ζητούμενα ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι με τον τρόπο που ήθελα.
• Με παρέα ή μόνος.

Η Παρέα

Την απόφαση την πήρα τον Οκτώβριο του 2015, ήτοι 8 μήνες πριν το ταξίδι. Η γυναίκα ήθελε να ακολουθήσει. Είχαμε ξαναταξιδέψει δικάβαλοι αρκετές φορές, μερικές από αυτές εξωτερικό, Άλπεις και όλα τα δυτικά Βαλκάνια, της αρέσει και αντέχει. Το αρχικό λοιπόν πλάνο έλεγε ότι η Antonia θα έρχονταν αεροπορικώς Κοπεγχάγη, θα κάναμε μαζί τον γύρο της Σκανδιναβίας και από το Ελσίνκι θα επέστρεφε πίσω αεροπορικώς. Δεν μπορούσε να λείψει περισσότερες ημέρες, κυρίως για το θέμα του παιδιού. Το θέμα που έμενε λοιπόν, ήταν αν ήθελα παρέα ή όχι, στο ανέβα-κατέβα την Ευρώπη. Πάντοτε θαύμαζα αυτούς που μπορούσαν και πήγαιναν μόνοι ταξίδια πολυήμερα. Διάβαζα τα ταξιδιωτικά τους και με εντυπωσίαζε πως κατάφερναν να απολαμβάνουν μόνοι. Τους θαύμαζα και πάντα αναρωτιόμουν αν κι εγώ θα μπορούσα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος τύπος για “μοναχικές” καταστάσεις. Και εντάξει όσο οδηγώ. Όταν όμως βρε παιδί φτάνω το βραδάκι στον προορισμό, εκεί θέλω να έχω έναν άνθρωπο μαζί όταν θα πιω την μπίρα μου, να πω δύο κουβέντες, να μοιραστώ τα συναισθήματα, να μη φάω μόνος στο εστιατόριο. Ωστόσο το ταξίδι θα το έκανα είτε έρχονταν κάποιος φίλος μαζί, είτε όχι, η απόφαση είχε παρθεί. Απ την άλλη πάλι, δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω αυτό το ταξίδι με “πολλούς”. Μεγάλο ταξίδι, σφιχτό πρόγραμμα, πολλές γνώμες δε χωράνε, έχω κάνει τον δικό μου σχεδιασμό, δεν είμαι διατεθειμένος για υποχωρήσεις. Ιδανικά ήθελα άλλη μια μηχανή, που να μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα όπως το είχα σχεδιάσει, και που να ταιριάζουμε και στις συνήθειες της καθημερινότητας και στον τρόπο οδήγησης.

Οι αρχικές διαπραγματεύσεις δεν ευδοκίμησαν με κάποια από τα δοκιμασμένα φιλαράκια. Όπου τον Μάρτιο (3 μήνες πριν το ταξίδι), εμφανίζεται ο παιδικός μου φίλος Νίκος.

– Πας Nordkapp Στράτο?
– Ναι, αν όλα πάνε καλά φεύγω 1/7.
– Δε φεύγεις, φεύγουμε. Δίνω το Triumph, παίρνω LC ADV και φεύγουμε παρέα!

Classic Νίκος 🙂 Ο άνθρωπος που παίρνει τις αποφάσεις με την ταχύτητα του φωτός. Με τον Νίκο κάναμε 2 ταξίδια εξωτερικό την τελευταία 4ετία, ένα Βοσνία, και ένα Ρουμανία. Είναι όμως φίλος από την 1η γυμνασίου, έξι χρόνια μαζί στο ίδιο τμήμα στο σχολείο, κάποια απ’ αυτά στο ίδιο θρανίο, έχουμε περάσει πολλά μαζί, έχουμε μοιραστεί επίσης πολλά και ξέρει ο ένας τον άλλον τόσο καλά, έτσι όπως δεν μπορεί να ξέρει κάποιος κάποιον που γνώρισε στα 40 του. Με τον Νίκο αισθάνομαι μια άνεση τέτοια που δεν μπορείς να αισθανθείς με κάποιον “πρόσφατο” φίλο.

Ιανουάριος 2016: Βγάζει η Superfast αλλά και η Aegean προσφορές early booking 30%. Με δελεάζουν αλλά είναι πολύ νωρίς. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δεν ξέρουμε αν αύριο θα είμαστε σε ευρώ ή τοπικό νόμισμα, αν θα ισχύουν οι ελληνικές πιστωτικές, αν θα υπάρχουν οι δουλειές μας, αν θα υπάρχει η σένγκεν, το προσφυγικό είναι σε έξαρση και η Ευρώπη σε μαζική διαταραχή με τρομοκρατικά χτυπήματα και όχι μόνο. Τι να κάνω; Nα πάρω early booking ή θα χάσω τα λεφτά μου; Η έκπτωση μεγάλη και σε καράβι για Ancona αλλά και στα αεροπορικά της Αντώνιας. “Θα τα πάρω και θα το πάω το ταξίδι ότι και να γίνει” είπα. Έτσι λοιπόν βρίσκομαι τέλος Ιανουαρίου με τα εισιτήρια πληρωμένα. Με το κλείσιμο των εισιτηρίων μπαίνω στο ταξίδι πιο βαθιά και κάνω και κάποιες κρατήσεις booking.com με δικαίωμα βέβαια ακύρωσης σε όλες.

Φεβρουάριος 2016: Και εκεί που στη δουλειά μου ήταν όλα διευθετημένα, μου φεύγει ξαφνικά ο άνθρωπος που πάνω του είχα επενδύσει 3 χρόνια εκπαίδευσης, για να μπορώ να φύγω τόσες μέρες. Έγινε εντελώς ξαφνικά, χωρίς συγκεκριμένη αιτία και χωρίς προετοιμασία. Όχι, όχι, όχι λέω. Το ταξίδι θα το πάω. Τελικά έγινε η αντικατάσταση επιτυχώς και το κενό καλύφτηκε σε πολύ μικρότερους χρόνους απ ότι αρχικά υπολόγιζα. Μάλιστα κύριοι, ίσχυσε για άλλη μια φορά το “ουδείς αναντικατάστατος”!

Απρίλιος 2016: Πλέον έχω αρχίσει να σκέφτομαι συνέχεια το ταξίδι και να μην μπορώ να το βγάλω απ το μυαλό μου καθόλου. Δεν περνούν πάνω από 2 ώρες μέσα στην ημέρα που να μην το σκεφτώ. Έχω τους χάρτες μου έτοιμους, τα πάντα, το gps σε διαδρομές ανά ημέρα, το διαχωρισμό του φόρτου μου, όλα έτοιμα περιμένουν να πέσει η σημαία της εκκίνησης. Κάνω και κάποιες αγορές, πλαϊνοί εξωτερικοί σάκοι, καινούργια γάντια, καινούργια αδιάβροχα. Πλέον δεν κρατιέμαι!!! Αν αναλογιστείς πόσοι πολλοί είναι οι παράγοντες που θα μπορούσαν να αναστείλουν ένα τέτοιο ταξίδι παθαίνεις πλάκα. Είναι τόσα αυτά τα οποία μπορεί να συμβούν στη ζωή που να μην επιτρέψουν την υλοποίηση, ακόμα και τελευταία στιγμή… Όχι, δε θα μου συμβεί εμένα, όλα θα πάνε καλά και 1η Ιουλίου καβαλάω φορτωμένος για το βορειότερο ακρωτήρι της ηπείρου μας.

Μάιος 2016: Η μηχανή είχε κάτι παραπάνω από 60.000km δεν είναι πολλά αλλά ούτε και αμελητέα. Με κριτήριο την απόλυτη ασχετοσύνη μου με τα μηχανικά αποφάσισα να κάνω κάποιους περαιτέρω ελέγχους όπως ανάρτηση, δίσκο αμπραγιάζ και κάτι άλλα απ’ αυτά που διαβάζω στα forums που συμβαίνουν σε αρκετούς. Οι έλεγχοι δεν έδωσαν κανένα σημείο ανησυχίας, εκτός από το ελατήριο της πίσω ανάρτησης που χρειάστηκε αλλαγή προκειμένου να μπορώ να πιέζω. Όλα τα υπόλοιπα έδειξαν καλώς και το μόνο που έμενε πλέον ήταν η αλλαγή ελαστικών, και μερικές μέρες πριν την εκκίνηση η αλλαγή λαδιών.

17/5/2016: Μεγάλη μέρα για τον συνταξιδευτή μου Νίκο, που παρέλαβε την καινούργια του κούκλα, ένα LC ADV όπου και άρχισε αμέσως τη δουλειά του στρωσίματος, να είναι έτοιμο το εργαλείο να ανέβει σβέλτα τη Γερμανία.

Τελευταία εβδομάδα πριν την αναχώρηση: όπως φαίνεται έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι εναλλαγές της ψυχολογίας. Ενώ μέχρι τώρα η προετοιμασία ήταν απόλαυση, συντροφιά όλο το χειμώνα, νότα αισιοδοξίας και χαράς, ξαφνικά τα πράματα άλλαξαν και η τελευταία εβδομάδα έγινε θα έλεγα ανυπόφορη. Η προσμονή χτύπαγε κόκκινα, η προετοιμασία είχε ολοκληρωθεί οπότε έμενε μόνο αναμονή, η οποία ορισμένες στιγμές γίνονταν ανυπόφορη. Δεν έβλεπα την ώρα να βάλω μπροστά. Μέσα σε όλο αυτό το ψυχολογικό κοκτέιλ, βγήκαν στη φόρα και οι ανησυχίες της τελευταίας στιγμής. Θα μας βοηθήσει ο καιρός; Θα βγουν τα km με τόσο χαμηλά όρια ταχύτητας; Θα αντέξει το κορμί 12000km σε 22 μέρες; Θα τα καταφέρει η μηχανή να μη βγάλει καμιά βλάβη που θα μας καθηλώσει; Αυτά και άλλα πολλά τέτοια, στριφογύριζαν στο μυαλό, εν μέσω διαφόρων άλλων συναισθημάτων, μέχρι που ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη ημέρα.